Eigenlijk hadden we niks gepland die dag. We zouden alleen een beetje luieren op de camping. Maar zoals zo vaak als we op vakantie zijn, konden we onze nieuwsgierigheid naar de omgeving niet bedwingen. Zin in een museum of stad hadden we niet en dus besloten we een wandeling te gaan maken. In de reisgids had ik gelezen dat de kust bij Hovs Hallar de moeite waard was. Maar uit de piepkleine foto en het korte bijschrift kon ik niet opmaken wat er nou precies zo mooi aan was.

• Hier vind je mijn tips voor de beste route naar Zweden
• Deze pagina staat vol tips over wat je allemaal kunt doen in Zweden
• Hier vind je volop adresjes om te overnachten in Zweden
• Op deze pagina verzamel ik reizen naar Zweden van verschillende reisorganisaties

Op naar Hovs Hallar

We trokken stevige schoenen aan, namen vesten mee en gingen eerst even naar de supermarkt voor wat broodjes en sap. Eenmaal bij het strand zochten we een grote rots op voor een picknick. Daarna liepen we op goed geluk een pad op. De kinderen konden lekker klimmen op de rotsen en zich verstoppen in het kreupelhout, maar de kustlijn had ik nog niet gezien.

Nog één bochtje om dan, en toen zag ik het. Een strand met grote keien en in de branding gelaagde rotsformaties waarop soms mensen zaten. Dat leek ons ook wel wat. Dus daalden we af over het steeds steilere pad, tot we over het keienstrand richting de zee liepen.

Hier waaide het behoorlijk en de zee spatte op tussen de rotsen. Als we echt boven op zo’n rots wilden zitten, moesten we hier en daar ook over de beukende golven heen via glibberige stenen. Spannend was het wel, maar teruggaan wilden we niet. Eenmaal boven konden we elkaar nauwelijks verstaan door het water en de wind. Wat een gevoel om daar midden tussen dat natuurgeweld te zitten.

Toen we weer in de auto zaten, maakte de trots over onze beklimming plaats voor een rozig gevoel. Zo had een pittige klim uiteindelijk een ontspannender effect dan een dagje luieren.

Om te bewaren op Pinterest: